In mijn vorige bericht over de strijd van Willem van Lunteren (80) met zijn voormalige werkgever ANWB kon ik melden dat Van Lunteren noodgedwongen tot dagvaarding van de ANWB was overgegaan. Wat er daarna gebeurde leest u hier.
De ANWB ontkende niet alleen dat Van Lunteren 38 jaar als automonteur en wegenwachtmedewerker bij de ANWB had gewerkt, maar betwiste ook dat Van Lunteren bij zijn werk aan asbest was blootgesteld. Maar daarmee had de ANWB buiten de waard gerekend. Want naar aanleiding van het artikel in Trouw van 22 november reageerde Hans Kloos, een oud-collega van Van Lunteren. Kloos was jarenlang chef van Van Lunteren geweest en bevestigde de werkwijze van Van Lunteren bij de ANWB en de blootstelling aan asbest. Daar kon de ANWB niet tegenop en dreigde de rechtszaak van Van Lunteren een fiasco te worden voor de ANWB. Met als gevolg dat nog voordat de ANWB in de rechtszaak geantwoord had op de vordering van Willem van Lunteren de advocaat van de ANWB onderhandelingen voorstelde tussen partijen.Met de bedoeling om in onderling overleg tot overeenstemming te komen. De ANWB sprak van ’een minnelijke regeling’.
Er volgde een ingewikkeld getouwtrek. Er werd gesproken voor een ‘vergoeding ineens tegen finale kwijting’. De ANWB gaf aan dat twee oud-collega’s (!) van Van Lunteren, die nog bij de ANWB werkten, graag een bezoek wilden brengen aan Van Lunteren. Van Lunteren liet van zijn kant weten waaruit zijn vordering bestond, dat hij ook aanspraak maakte op smartengeld en dat de ANWB zijn juridische kosten moest vergoeden.
Uiteindelijk werden Van Lunteren en de ANWB het eens. Dat werd vastgelegd in een schriftelijke overeenkomst. Daarin had de ANWB wel bedongen dat de inhoud van die overeenkomst ‘vertrouwelijk’ was. Dat betekende dat Van Lunteren niet bevoegd was om een kopie van de overeenkomst aan ‘derden’ te verstrekken en dat hij ook over de inhoud van de overeenkomst geen informatie aan derden mocht verstrekken. Omdat de overeenkomst inhield dat de ANWB de volledige schade van Van Lunteren moest vergoeden, ging hij met die overeenkomst inclusief de vertrouwelijkheidsbepaling akkoord.
Op 11 maart 2024 verscheen in dagblad Trouw een uitgebreid interview met Willem van Lunteren van de hand van Joop Bouma. In dat Trouwverhaal vertelt Van Lunteren dat hij eigenlijk geen kwaad woord over de ANWB wil horen.” Ik heb geel bloed in de aderen” zegt hij. Geel is de kleur van de ANWB. Ex-werknemers zijn trots op hun werkgever, ook nog als ze allang met pensioen zijn. Een fijne werkgever. Daarom steekt het Van Lunteren ook dat zijn oude baas niet thuis gaf toen hij zich twee jaar terug meldde met ernstige gezondheidsklachten. “Pas toen mijn advocaat kwam met die verklaring van mijn voormalige chef Hans Kloos, ging de ANWB ineens reageren. Maar dat was dus pas na anderhalf jaar.” Nog pijnlijker vindt hij het dat de toeristenbond tot op de dag van vandaag geen persoonlijk contact heeft gezocht. Ook niet toen allang duidelijk was dat hij wel degelijk 38 jaar als wegenwachter en keurmeester bij de ANWB had gewerkt. Aldus Willem Van Lunteren in Trouw.
Het verhaal van Willem van Lunteren leert hoe moeilijk het voor een asbestslachtoffer kan zijn als hij op zoek gaat naar schadevergoeding. Het gedrag van de ANWB tegenover Willem van Lunteren laat zien dat ook grote werkgevers er niet voor terugdeinzen om alle mogelijke verweren uit de kast te halen als ze geen schade-vergoeding willen betalen. Ook als ze geen enkel steekhoudend argument hebben.
Dat laatste zagen we ook bij de ANWB. Dat bedrijf ontkende vanaf het begin alles wat mogelijk was. Van Lunteren had volgens de ANWB niet bij het bedrijf gewerkt, men kende hem niet, er was geen dossier van hem bij het bedrijf bekend, er was bij de ANWB nooit met asbest gewerkt, Van Lunteren moest maar aantonen waar hij had gewerkt en hoe, en wie zijn collega’s destijds waren en hoe hij aan asbest was blootgesteld. Bovendien weigerde de ANWB eenvoudigweg lange tijd om inhoudelijk te reageren. Schriftelijke en mondelinge toezeggingen, ook van advocaten, werden gedaan maar niet nagekomen. Kennelijk koos de ANWB voor de hautaine houding van ‘wie doet ons wat’. En probeerde het bedrijf haar oud-werknemer uit te putten en af te matten. Ook het Instituut Asbestslachtoffers kreeg geen vat op de ANWB en gooide uiteindelijk de handdoek in de ring. Willem van Lunteren stond al op het punt om op te geven toen hij in contact kwam met het Comité Asbestslachtoffers.
Vanaf dat moment keerden de kansen en werd de ANWB uiteindelijk op de knieën gedwongen. Een leerzame les voor alle asbestslachtoffers die tegen de bierkaai van de werkgever moeten vechten.