In het Erasmus Medisch Centrum te Rotterdam wordt onder leiding van longarts Joachim Aarts een belangrijk nieuw medisch experiment uitgevoerd. De doelgroep hiervan zijn de mesothelioomslachtoffers. Door middel van immunotherapie wordt geprobeerd om bij negen slachtoffers het eigen afweersysteem van de patiënten te versterken. Tegen het einde van het jaar zal duidelijk zijn of dit bijzondere experiment kans van slagen heeft en breder kan worden toegepast. Als dat zou lukken, moet ook het probleem van de financiële ondersteuning van de methode nog worden opgelost. En dat is geen geringe opgave.
Het experiment in het Rotterdamse ziekenhuis staat niet op zich zelf. In vele landen zijn artsen intensief op zoek naar doeltreffende behandelingsmethoden tegen de tot nu toe nog altijd fatale ziekte mesothelioom. Dat is hard nodig. In ons land sterven meer dan 500 mensen per jaar aan de gevolgen van deze ziekte. Daarmee is asbestkanker helaas verreweg de grootste beroepsziekte in ons land. Wereldwijd ligt dit aantal op jaarbasis al op 110.000. Er is dus alle reden om met volle kracht en inzet naar methoden te zoeken om deze ziekte te bestrijden.
Het is daarom triest te zien dat ook bij het bijzonder belangrijke experiment als in het Erasmusziekenhuis de kwestie van de financiering nog levensgroot is. Natuurlijk zouden de kosten van dit onderzoek gefinancierd moeten worden uit de normale zorgvoorzieningen. Maar daarnaast zouden we ook, zoals op vele terreinen gebeurt, het principe van ‘de vervuiler betaalt’ moeten toepassen. Dat kan volgens mij door een speciale asbestbelasting in te voeren voor al die bedrijven die decennia lang honderden miljoenen verdiend hebben aan het gebruik van het levensgevaarlijke asbest. Met name de twee Eternitconerns uit België en Zwitserland komen daarvoor in aanmerking, want zij waren samen verreweg de grootste producenten van asbest(cement)producten. De lippendienst die deze concerns bewijzen aan de talrijke slachtoffers blijft hypocriet zolang zij hun financiële verantwoordelijkheid niet nemen. Dat zouden zij heel goed kunnen doen door substantieel bij te dragen aan de kosten van medisch onderzoek en behandeling.
Reacties
In de loop der decennia zijn
In de loop der decennia zijn er erg veel asbestslachtoffers te betreuren. Dit aantal is nog immer groeiende..helaas. De problematiek is er ook nóg steeds en ook DIE blijkt groter te zijn geworden dan men in het verleden wilde inzien.
Ik heb deze materie leren inzien toen mijn vader met de gevolgen van asnbestblootstelling te maken kreeg...
Zeker, er is meer bekend geworden door allerlei nationale én internationale onderzoeken en er is ook daardoor steeds meer kennis over de asbestproblematiek. Deze problematiek is erg breed, maatschappijbreed.
Op allerlei terreinen worden enorme kosten gemaakt. Dit vindt niet vaak een voorpagina of ander 'populair' nieuws. Asbest valt onder een griezelig taboe. "Het is iets van vroeger.." Da's maar gedeeltelijk waar. Het reikt tot in het heden, de toekomst zelfs.
De gevoeligheid voor de schade in 'Euro's uitgedrukt lijkt eerder zichtbaar te zijn dan de zichtbaarheid van de schade die voor dús steeds meer mensen het medisch en psychisch leed betreft.
Jazeker, de asbestindustrie (de primaire én secundaire en zelfs die daarna nog volgt) en het team eromheen heeft de bal steeds ver vooruit weten te trappen - en zelfs meerdere spelers in het veld "buiten spel weten te zetten" - om te voorkomen dat de bal te dicht bij het éigen doel terecht zou kúnnen (..!..) komen. Risico daarvan was/is immers dat er in éigen doel gescoord zou kúnnen worden. Een kennelijk - tot op heden - goed getraind en samenwerkend (?!) team heeft dat risico aardig af weten te houden.
Inmiddels kan zélfs zonder de exacte bedragen te kennen van de schade die asbest aan de gezondheid van mensen heeft toegebracht - want, WIE kent die dan - gesteld worden dat dit om ENORME bedragen gaat. In hoeverre verzekeraars, overheden e.a. zich daarvan bewust zijn weet IK niet maar de stilte rondom dit asbest-item zegt wellicht meer dan een roeptoeterende minderheid. Die minderheid wordt al snel gevormd door de in de loop der tijd met (te) grote frequentie aan asbest overlijdende dus voorheen aan asbest blootgestelden. Dat wordt nauwelijks tot NIET gezien/gehoord omdat deze mensen veelal in zwijgzaamheid komen te overlijden en NIET 'en-masse' maar versnipperd..één-voor-één..hier-en-daar.
De (nog) bestaande bedrijven die die voormalige primaire en secundaire asbestindustrie vertegenwoordigen zijn in aantallen 'beperkter' geworden en/of hebben deels hun 'bedrijfsaard' gewijzigd maar ook wel aangepast. Er bestaan voormalig isolatiebedrijven die zich nu (ook) gespecialiseerd hebben in...jawel, de verwijdering van ASBEST.
De financiële maar ook de andere maatschappij belastende "erfenis" ván deze bedrijven daarentegen blijkt alsmaar te groeien. Dragen ZIJ de kosten daavan dan ?
Intussen - ja, er zijn inmiddels reeds decennia gepasseerd mét de bekendheid omtrent de mógelijke gevolgen ván asbestblootstelling - is er op het gebied van 'kosten' aan die asbesterfenis waar het gaat om de gezondheidgevolgen óók een enorme groei ontstaan.
WIE dragen dat ?
U en ik..waaronder ook huidige én toekomstige asbestslachtoffers.. allen belastingbetalenden toch?
Wordt déze last afgewenteld op het spaarvarken van ons ALLEN, de staatskas? Waarbij de asbestslachtoffers een "sigaar-uit-eigen(immers zélfbetaalde)-doos" aangeboden krijgen.. via een "compensatieregeling". Óf meer..?! Dat laatste pas na een opnieuw zware periode die meestal bewandeld dient(!) te worden door de nábestaanden in de vorm van een kostbare gerechtelijke procedure. Dan nóg is er een vervelend en dubbel pijnlijk risico dat er andermaal bot gevangen wordt. Dan is er ook nog 'ns veel geld én energie verloren geraakt.
Steeds maar wéér te moeten uitleggen dat een rond wiel draaien kan en een vierkant 'wiel' niet is tergend. Alsof het hele ziekte- én juridische proces al niet tergend genoeg is.
Steeds vaker is uit rechtspraak duidelijk dat 'bedrijven niet voldeden aan hun destijds al bestaande verplichtingen jegens hun werknemers' en pas dán niet eerder dan NU aan hun resterende maar door de rechtspraak alsnog ópgelegde verplichting zullen MOETEN voldoen.
Overigens is er nóg een niet uit te vlakken factor die op dit gehele proces een grote invloed heeft kúnnen blijven uitoefenen(m.i.):
De ruimte die er op het beleidsgebied klaarblijkelijk decennia lang is kunnen blijven bestaan om met het ónverantwoord door BLIJVEN werken met asbestvezelhoudende materialen door te gaan. Het gevolg IS dan dus onmiskenbaar dat ook de aantallen slachtoffers daardoor hebben kúnnen blijven groeien.
Ergo (m.i.):
Vooral omdat de kennis er bij vele én grote bedrijven dus al láng was maar ook omdat overheden over een lange periode ónvoldoende daadwerkelijk opgetreden zijn tégen die bekende risico's bij die bedrijven is er een grote - zo niet DE GROOTSTE - naheffing te doen bij die bedrijven. Dit omdat zij die verantwoordelijkheid van TOEN hebben doorgeschoven naar een toekomst ... en DIE toekomst klopt NU op de deur.